3- ایجاد تردید در مقدسات

این شیوه از همان اویل بعثت انبیاء ( علیهم السلام ) شکل گرفت و دلیل مورد توجه قرار گرفتنش نیز واضح است ؛ زیرا آنچه که شخص دین دار را ، به مجاهدت و تلاش در راه خدا و دفاع از ارزش ای دینی اش وا می دارد ، ایمان به درستی راهی است که که آن را انتخاب کرده است . پس به هیچ وجه حاضر به عقب نشینی از عقایدش نمی شود . ولی اگر بتوان در اعتقادتش ایجاد شک و شبهه کرد ، او از درون دچار تزلزل شده و از ادامه مسیر منصرف خواهد شد .

ابزار های این روش معمولا سنتی بوده و در زمان های مختلف از حیث مصداق یکی بوده است که مغالطه با افراد نا آگاه و ایجاد شبهات دینی از جمله این ابزار ها محسوب می شو د. از این رو می بینیم با گذشت زمان و کم رنگ شدن روابط اجتماعی بستر خوبی برای این کار جهت فعالیت دشمن فراهم شده است . او از موقعیت هایی که در آنجا شخصی به عنوان کارشناس دینی وجود  ندارد نهایت استفاده را برده و به شبهه افکنی می پردازد . 
 در نتیجه انباشته شدن مجموع این شبهات ، فرد به مرحله ارتداد و خروج از دین می رسد. خداوند متعال در آیات متعددی به این موضوع پرداخته اند . به عنوان مثال در سوره فرقان می فرمایند :

« وَ قالُوا ما لِهذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعامَ وَ یَمْشِی فِی الْأَسْواقِ»[1]

و (مشركان) گفتند: اين چه فرستاده‏اى است كه طعام مى‏خورد و در بازارها راه مى‏رود؟!

آنان در صدد القای این فکر بودند که چرا ما باید از بشری مانند خودمان تبعیت بکنیم و اگر قرار بر بشر بودن پیامبر است ، چرا افرادی ثروتمند و قوی برای این مقام بر گزیده نشوند؟ در حالی که مردم متوجه نبودند که اولا انتخاب پیامبر ، اختیاری نبوده بلکه انتسابی می باشد . و ثانیا تبعیت از پیامبری که او خودش نیز بشر است ، تبعیت از یک انسان صرف نیست بلکه تبعیت از فرامین وحی است . هر چند اگر قرار بر ملائکه بودن پیامبر می شد باز او نیز در هیئت یک مرد ظهور می کرد .

«  وَ لَوْ جَعَلْناهُ مَلَكاً لَجَعَلْناهُ رَجُلًا وَ لَلَبَسْنا عَلَيْهِمْ ما يَلْبِسُون‏ » [2]

و اگر او را فرشته‏اى قرار مى‏داديم (پيامبر را از فرشتگان مى‏كرديم) حتما او را (به لحاظ تباين جوهره ملكى و بشرى و عدم امكان تفاهم و معاشرت آنها) به صورت مردى درمى‏آورديم.

از دیدگاه عقل هم که اتفاقا قران کریم نیز آن را تایید کرده است ، انتخاب پیامبر از خود افراد بشر یک نوع  رحمت و موهبت الهی است :

« لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَي الْمُؤْمِنينَ إِذْ بَعَثَ فيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ »[3]

به یقین خداوند بر مؤمنان منّت نهاد آن گاه که در میان آنها فرستاده ای از خودشان ( نه از فرشته و نه از جن ) برانگیخت که آیات او را بر آنها می خواند.